Zoals een aantal van jullie wel weten, ben ik niet zo dol op de term: LOSLATEN.
Vaak gaat het zo: aan het begin van de sessie kwam het moment dat de client zich meer naar binnen keerde en aanwezig was in haar lijf door de aanraking. En daar gebeurde het. Ze werd zich gewaar van een plek in haar lijf, waar de spieren zich aanspanden en inspanden. Om iets tegen te houden. Ergens aan vast te houden om niet te hoeven voelen. Met een zachte stem zei ze: ‘nou moet ik het zeker loslaten…’
NNNEEE! Alsjeblieft NIET! Want dat zou betekenen dat je een belangrijk, waardevol deel van jezelf ontkent, alsof het mag er niet zijn. Alsof het verkeerd is om je te voelen, zoals je je voelt.
Daarom zou ik graag een voorstel willen doen. En de woorden: LOSLATEN willen vervangen. Door: TOELATEN. Mag je de tijd nemen om te kijken wat er in je lijf gebeurt? Écht te kijken, te luisteren, zachtjes beginnen te voelen wat je lijf voor je doet? Ik help je om er deze keer wél bij te blijven. Kun je TOELATEN hoe je je voelt? Hoe boos je eigenlijk nog bent? Hoe verdrietig? Hoe bang? Ook al wéét je met je hoofd dat het niet meer nodig is?
En dan, spontaan, omdat ook dat deel van jezelf er gewoon mag zijn, en je lijf zich niet meer zo hard hoeft te werken om niet te hoeven voelen, verzacht de spanning in je lijf. De inspanning om niet te voelen, ebt weg.
En, ik durf het bijna niet te zeggen, dan laat de spanning als vanzelf los…